Hans Scharoun

Hans Scharoun urodził się w roku 1893 w Bremie. Swoje dzieciństwo spędził w Bremerhaven, w którym duży wpływ wywarła na niego nadmorska atmosfera miasta. Po maturze, w 1912 r. rozpoczął studia architektoniczne na Uniwersytecie Technicznym w Berlinie, które kontynuował aż do roku 1914, w którym to zgłosił się do służby wojskowej.

Od roku 1919 Hans Scharoun pracował jako wolny architekt we wschodniopruskim Insterburgu (dziś Czerniachowsk w pobliżu Kaliningradu). Tutaj realizował różne zlecenia, jak na przykład projekt osiedla „Bunte Reihe“ i brał udział w konkursach. W roku 1925 Scharoun został powołany na stanowisko profesora Państwowej Akademii Sztuki i Rzemiosła Artystycznego we Wrocławiu. W kolejnym roku został członkiem organizacji architektów „Der Ring“. Do początku lat 30-tych równolegle z pracą we Wrocławiu, wspólnie ze swoim kolegą Adolfem Radingiem, prowadził biuro architektoniczne w Berlinie.

Z chwilą zamknięcia wrocławskiej Akademii w roku 1932 Hans Scharoun stracił posadę profesora i na stałe przeniósł się do Berlina. Choć narodowi socjaliści po przejęciu władzy uznali go za przedstawiciela sztuki wynaturzonej, Scharoun nie opuścił Niemiec. Brak publicznych zamówień rekompensował prywatnymi zleceniami architektonicznymi od zaprzyjaźnionych kolegów i dawnych współpracowników. W tym czasie powstało kilka godnych uwagi domów jednorodzinnych, na przykład dla architektów krajobrazu Hermanna Matterny i Herty Hammerbacher w Poczdamie. W roku 1935 w Berlinie-Grunewald powstał dom dla wrocławskiego kolegi Scharouna, Oskara Molla. W 1935 roku w Berlinie-Spandau zrealizował budowę domu dla rodziny Baensch. W roku 1937 nad jeziorem Zermützelsee w Berlinie powstał Dom Möller. Jednak Dom w Löbau, którego ukończenie w roku 1933 zbiegło się z okresem nazizmu, dla Scharouna był szczególnym zleceniem. Nigdzie spór z inwestorami budowniczymi nie był tak intensywny, tak naznaczony kontrowersją i twórczą wolnością, której również nie ograniczały finanse – pomimo pojawiających się w międzyczasie problemów ekonomicznych.

Wraz z końcem II wojny światowej jako miejski radca budowlany w magistracie Wielkiego Berlina Hans Scharoun zaangażował się w prace na rzecz budownictwa i mieszkalnictwa. Jednak już w następnym roku w tej roli zastąpił go Karl Bonatz. Scharoun otrzymał profesurę w zakresie urbanistyki na Uniwersytecie Technicznym w Berlinie. W 1947 roku został dyrektorem Instytutu Budownictwa nowo założonej Akademii Nauk i stał się czołowym urbanistą i architektem w powojennym Berlinie. Oprócz osiedla Charlottenburg-Nord (1960) jego wielkie budynki mieszkalne znajdują się również w Stuttgarcie („Romeo i Julia“ 1959 oraz wieżowiec „Salute“ 1963), a także w Böblingen („Rauher Kapf“ 1965 i „Orplid“ 1971).

W latach sześćdziesiątych, oprócz licznych zabudowań mieszkalnych, Scharoun zrealizował dwa imponujące projekty: budynki szkolne w Lünen i Marl. Wzniesiono je według obowiązującej podstawowej zasady „mieszkania dla klasy“, przydzielając każdej klasie własną szatnię, salę lekcyjną, salę dla grupy oraz zadaszoną przestrzeń otwartą. Szkoły te do dnia dzisiejszego stanowią doskonały przykład środowiska przyjaznego uczniom.

Projektem filharmonii i biblioteki państwowej Scharoun zakończył swoją trwającą kilka dziesięcioleci działalność w Berlinie. 26 lutego 1969 roku miasto przyznało mu honorowe obywatelstwo. Hans Scharoun zmarł w roku 1972 w Berlinie. Nie doczekał już ukończenia budowy biblioteki państwowej. W okresie swojej pracy twórczej zrealizował liczne inwestycje związane z budownictwem mieszkaniowym i socjalnym. Sam jednak stwierdził: „Dom, którego budowę zlecił przemysłowiec Schminke w Löbau, był mi najdroższy“.