Fritz Schminke, budowniczy Domu, przyszedł na świat w roku 1897 w Glauchau. Jego ojciec Wilhelm początkowo był kierownikiem w fabryce włókienniczej. W roku 1904 poznał przedsiębiorcę z Löbau, Juliusa Richtera, który chciał sprzedać mu swoją nierentowną fabrykę makaronu. Wilhelm dostrzegł potencjał handlu makaronem na krajowym rynku niemieckim i zakupił mieszczącą się przy ulicy Äußere Bautzner Straße nieruchomość wraz z zakładem produkcyjnym. W roku 1918 Wilhelm Schminke zachorował i nie był w stanie dalej samodzielnie prowadzić swojego zakładu. Obowiązki kierownika fabryki makaronu w wieku 21 lat - jako najstarszy syn - przejął Fritz.
28 kwietnia 1920 roku Wilhelm Schminke zmarł; w niedługim czasie zmarła również jego żona Anna. Fritz miał więc jedynie 23 lata, gdy przejął pełną odpowiedzialność za fabrykę ojca. Dwa lata później ożenił się i wraz ze swoją żoną Charlotte wprowadzili się do mieszkania po zmarłych rodzicach - szeregówki na obrzeżach miasta Löbau. W kolejnych latach małżonkom Schminke urodziło się czworo dzieci: Harald (1924), Gertraude (1926), Erika (1929) i wreszcie Helga (1930). Dla wielodzietnej rodziny w domu rodziców nie było wystarczająco dużo miejsca. Już w roku 1910 Wilhelm Schminke zakupił dużą działkę tuż obok fabryki. W 1916 r. Lossow i Kühne zaplanowali budowę typowej willi przemysłowca, która została nawet już zatwierdzona. Realizacji projektu przeszkodził jednak wydany w czasie I wojny światowej zakaz prywatnych inwestycji budowlanych.
Pod koniec lat 20-tych Fritz i Charlotte Schminke rozpoczęli poszukiwania odpowiedniego architekta, który zaprojektowałby ich nowy dom. Spotkali go na terenie wystawy budowlanej „Mieszkanie i miejsce pracy“ (niem. WUWA). Największy budynek wystawy, „dom dla osób samotnych”, zaprojektował wrocławski profesor Hans Scharoun. Budynek w stylu marynistycznym tak spodobał się małżonkom Schminke, że powierzyli młodemu architektowi, z którym połączyć ich miała przyjaźń na całe życie, zaprojektowanie swojego domu.
Po ukończonej budowie w maju 1933 roku Hans Scharoun jeszcze wielokrotnie bywał z wizytą w Löbau. Rodzina Schminke cieszyła się Domem jednak tylko przez 12 lat. Po śmierci syna Haralda w roku 1943 i niewoli wojennej Fritza Schminke Dom został skonfiskowany przez Armię Czerwoną w roku 1945 i tymczasowo wykorzystany jako siedziba komendantury wojskowej. W 1946 r. Dom w nienaruszonym stanie zwrócono rodzinie, równocześnie jednak wywłaszczono fabrykę makaronu. Charlotte Schminke założyła w domu ośrodek wypoczynkowy dla dzieci z drezdeńskich rodzin poszkodowanych w wyniku bombardowań. Jej mąż wrócił z rosyjskiej niewoli dopiero w roku 1948.
W roku 1950 Fritz Schminke opuścił NRD, ponieważ tu uznano go za zbrodniarza wojennego – jego firma zaopatrywała Wehrmacht w makaron. W roku 1951 w Celle dołączyła do niego jego żona. Po przeprowadzeniu się na północ małżonkowie Schminke oddali Dom w dzierżawę miastu Löbau, które w maju roku 1951 urządziło tu klub dla Wolnej Młodzieży Niemieckiej (niem. FDJ). Rok później nastąpiło wywłaszczenie. W roku 1963 rozwiązano klub i Dom Schminke stał się „Domem Pionierów“ i nic nie miało się zmienić aż do czasu przełomu.
Projekt nowego Domu Schminke autorstwa Hansa Scharouna w Celle nigdy nie doczekał się realizacji. Małżeństwo Fritza i Charlotte rozpadło się i w roku 1953 nastąpił rozwód. Fritz Schminke zmarł w roku 1971 w Celle, jego żona Charlotte w roku 1976 w Goslar. Do chwili przełomu fabryka kontynuowała produkcję jako fabryka makaronów VEB Anker-Teigwaren. Po zjednoczeniu zakład nie zdołał oprzeć się nowej konkurencji i w roku 1992 został zamknięty. W roku 1993 córki Schminke zrezygnowały z przejęcia Domu, umożliwiając tym samym jego dzisiejsze publiczne użytkowanie.
